Thank God it's monday!

share online:

Wie verzint het? Een judowedstrijd die begint om 08.30. Op zondag! Alsof dat niet genoeg is moeten de deelnemers zich een uur voor aanvang melden in de sporthal om zich te wegen. Dat wil dus zeggen dat wij al om 07.30 aanwezig moesten zijn. Op zondag! Even serieus, wie verzint dit? Gelukkig wonen we redelijk dichtbij en kan ik om 06.30 mijn bed uitrollen – met redelijk wat tegenzin. Ik maak eerst mezelf klaar en maak daarna Haley-Joy wakker. Arm kind. We komen beide langzaam op gang, maar niet veel later staan we buiten. Het is grauw en donker. Gelukkig is het droog en hoeven we maar een klein stukje te fietsen. Eenmaal aangekomen bij de judovereniging zie ik dat het verdacht donker is. Ja hoor, mama heeft de mail weer eens niet goed gelezen, waarin duidelijk staat dat de wedstrijd op een andere locatie plaatsvindt. Dat is een stuk verder fietsen. Helaas begint het op dat moment te regenen. ‘Dat kan er ook nog wel bij‘ mopper ik.
Dwars door de regen fietsen we richting de sporthal. Alsof het nog niet genoeg is begint het ook nog eens te stormen. De fiets wordt door de wind wild alle kanten op gerukt en Haley begint te jammeren. Dat kan ik nu dus echt niet gebruiken, maar in plaats van haar af te snauwen besluit ik ter afleiding liedjes met haar te zingen. Zo schud ik meteen ook mijn irritatie af, wat een schijtdag. Bibberend van de kou en zeiknat vervolgen we al zingend onze weg naar de sporthal waar we zo’n kwartier later aankomen. Eindelijk. Vlug naar de kleedkamers, wegen en hop naar de sportzaal. Nu kan ik in alle rust genieten van een kop koffie, op de tribune. Even bijkomen van deze verschrikkelijke ochtend. Ik loop met een chagrijnig hoofd naar boven en kom er achter dat ik geen geld bij me heb. De entree is 2,50. Ja hoor, dit kan er OOK nog wel bij. Dit is zo een dag waarop ALLES misgaat mopper ik hardop tegen mezelf. Uiteindelijk – na het ophangen van mijn zielige verhaal – mocht ik naar binnen, maar naar mijn koffie kon ik fluiten en ik had ook al niets te eten bij me. Great. Dat zou een lang uur worden….of twee, want het liep natuurlijk behoorlijk uit allemaal.
De wedstrijd verliep prima. Glunderend bekeek ik vanaf de tribune hoe mijn dochter vooruit was gegaan. Inmiddels zit ze 1 jaar op judo en dit is de eerste wedstrijd waarbij ze ook echt bewust bezig was met de competitie. Wat is ze gegroeid! Ik vroeg me ondertussen af wat me nu weer te wachten stond, gezien het feit er deze dag toch geen goede dingen gebeurde zou mijn vreugde vast van korte duur zijn.
thumbnail_image1En ja hoor, na afloop ging het WEER mis – dat kon natuurlijk niet anders. Hongerig liep ik naar beneden waar de prijsuitreiking plaatsvond, om er achter te komen dat mijn dochter – mijn dromerige dochter – gemist had dat zij al was opgeroepen om haar 3e prijs in ontvangst te nemen. Zucht, we moesten nu alle pools afwachten en dat waren er minstens twintig. Ongeduldig wachtte ik het af en ruim 20 minuten laten kon ze dan eindelijk haar beker ophalen. Ondertussen mopperde ik verder en liep ik, naar boven om Haley haar schoenen te pakken, die had ik naast de tribune laten liggen. Verdwenen. We waren op de fiets en het stormde nog steeds hevig. Ik gilde het nog nét niet uit. Hoe konden haar schoenen nou weg zijn en hoe zou ik dit in hemelsnaam oplossen. Opgefokt struinde ik het gebouw af op zoek naar de schoenen, maar helaas wierp mijn zoektocht geen vruchten af. Ik liet mijn telefoonnummer achter en liep met Haley op de arm  geïrriteerd de trap af. Vervolgens miste ik tot mijn grootste frustratie de laatste trede waardoor we samen bijna de trap af kukelde en ik zeer ongelukkig op mijn voet terecht kwam. De tranen sprongen mij in de ogen, wat een KUT dag was dit. Mijn voet deed vreselijk pijn en Haley was lichtelijk in paniek. Ik kon niet op mijn voet staan en plofte neer op het meest dichtstbijzijnde bankje.
Even onderbreken…..
Is het jullie opgevallen hoeveel ik gemopperd heb in een korte tijd en hoeveel dingen er achtereenvolgend mis gingen? Hoeveel onheil ik op mezelf heb afgeroepen door constant uit te spreken hoe crappy mijn dag was en dit mijn situatie van kwaad tot erger maakte. Yes, it works both ways en dat weet ik eigenlijk best. Toch bleef ik constant klagen en had ik een negatieve houding. Dat is soms zo verleidelijk. Het gevolg? De wet van Murphy in volle gang.
Enfin. Ik baalde ontzettend en had vreselijke pijn, maar dit was tegelijkertijd het moment waarop ik stopte met klagen. Yes universe, your message is loud and clear. In de sporthal was een EHBOpost aanwezig en die handelde ontzettend snel. Ik werd goed opgevangen en doorgestuurd naar de huisartsenpost. Gelukkig kon ik opgehaald worden. Het enige wat ik kon denken is: ‘als mijn voet maar niet gebroken is‘! Eenmaal aangekomen bij de huisartsenpost bleek uit een kort onderzoek dat mijn voet gekneusd was en niet gebroken. De komende paar dagen voet in de lucht en pijnstillers dan komt het goed. Thank God. Eenmaal thuis ontving ik een telefoontje van de sporthal. De schoenen van Haley waren terecht!

Vandaag is het maandag en ik heb besloten dat ik – ondanks de omstandigheden – mijn dag positief zou beginnen en vooral de focus zal leggen op de dingen waar ik blij mee ben. Slachtoffer zijn van ‘de situatie’ is geen optie. Gelukkig heeft mijn dochter een fijne tijd gehad tijdens haar wedstrijd. Gelukkig is mijn dochter zo vooruit gegaan. Gelukkig is mijn voet niet gebroken, maar gekneusd. Gelukkig werd ik meteen opgevangen door de EHBO post. Gelukkig zijn de schoenen van Haley-Joy weer terecht. Gelukkig kan ik deze week vanuit een locatie dichtbij huis werken. Gelukkig heb ik nu inspiratie gevonden om na lange tijd weer te schrijven. Gelukkig heb ik mensen in mijn directe omgeving die bereid zijn mij de komende week te brengen en te halen. Gelukkig is mijn oudste dochter super zorgzaam en helpt ze mama constant bij het aangeven van de krukken en het aangeven van spullen die ik nodig heb. Gelukkig wordt mijn jongste dochter – die een griepje te pakken heeft – goed opgevangen. Gelukkig kan ik mijn dochters weer een wijze les leren onder het mom van ‘practice what you preach’. Gelukkig. Ik ben dankbaar dat ik een les heb kunnen halen uit deze ‘ongelukkige’ situatie. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
See what I did there? 
Vandaag is het maandag. Mommy Monday om precies te zijn. Hoewel dit verhaal iets meer over mij gaat dan over mijn meiden, ben ik dankbaar dat ik op deze maandag weer een artikel met jullie kan delen. Waar ben jij dankbaar voor vandaag?
From Serenitheory with love

share online:

2 Comments

  1. menny
    21 november 2016 @ 16:07

    Ik ben vandaag ontzettend dankbaar voor je artikel met een erg belangrijke boodschap!

    Reply

  2. Iraida
    21 november 2016 @ 16:14

    Gelukkig heb je ervoor gekozen om geen slachtoffer te zijn van je situatie. Gelukkig had je weer inspiratie om ons te verblijden. Gelukkig ben je weer terug. Welcome back ✨
    Sterkte x

    Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten