Waarom ZWIJGEN als ik NIKS te zeggen heb?

share online:

Het ongemakkelijke moment waarop je tegen jezelf praat, maar geen antwoord terug krijgt.
VAN JEZELF.

Zo’n moment waarop je ineens beseft dat die denkbeeldige vrienden – die altijd meer dan genoeg te vertellen hebben – je al geruime tijd de “silent treatment” geven. Van het ene op het andere moment besloten ze te zwijgen. Er volgt een stilte. Een onaangekondigde & met nadruk ongewenste stilte. Zonder dat je het door had sloop ze er in, die stilte. Ineens zat je vast in een plek zonder geluid. Een plek, waar jijzelf alleen bij kunt, maar toch niet bij kunt. Opgesloten in jouw eigen zone.
Overspoelt door de leegte, probeer je naar de stilte te luisteren. Je vecht er tegen, maar de strijd lijkt haast onoverwinnelijk. Desondanks haal je alles uit de kast. DIT hoef je niet te pikken en dit kun je ook zeker niet zomaar laten gebeuren. Je besluit HET gesprek met jezelf aan. “Het is niet sterker dan jou, JIJ bent sterker” spreek je jezelf bemoedigend toe. Je fictieve kameraadjes kunnen je toch niet zonder pardon in de steek laten? Zo werkt het toch niet? Nee! ZO werkt het niet!
Gewapend met een hoofd bomboordevol ideeen, twee handen met welgeteld tien vingers en uiteraard je schrijfgerei, ga je de strijd met het ondenkbare feit aan. Vastberaden stap je de ring in. Hier zal je, je stokje voor steken. Maar al gauw kom je tot de ontdekking, dat de battle tussen jou en de valse vijand niet helemaal zal gaan verlopen zoals je dat in gedachte had. Integendeel. De hatelijke stilte maakt plaats voor een oorverdovende en bulderende schaterlach van een blanco stuk papier dat jou triomfantelijk aanstaart, terwijl jij radeloos terug kijkt. Hulpeloos staar je naar de doffe plek die gevuld hoort te zijn met dansende letters. Letters die in logische volgorde achterelkaar geplakt zijn, zodat ze mooie woorden vormen, die vertellen wat je allemaal denk te weten. Het is een afschuwelijk aangezicht. Hoe graag je ook in geuren en kleuren wilt vertellen wat er allemaal door je heen gaat – en dat is OH zo veel – het mag niet baten. Het lijkt erop dat de stem van de stilte harder klinkt dan jouw eigen gedachtewereld. Terneergeslagen gooi je de handdoek in de ring. Zou het dan toch? Moet je er nu dan echt aan geloven? Ben jij nu dan toch slachtoffer van een Writers Block? Serieus? Een WRITERS BLOCK?
Ze zeggen – en met ze verwijs ik naar zij de alwetend zijn – dat het allemaal tussen je oren zit. Schrijven? Ach, dat kan toch een ieder. Het is een kwestie van pen en papier (lees:laptop). Zodra je, je naam op een stuk papier kunt zetten, dan kun je schrijven.  Dus die zogenoemde schrijfblokkade, die kunnen we plaatsen in de categorie: Mythe, zeggen ze. Ze zeggen ook dat het met focus te maken heeft. Je zou je moeten focussen op de inhoud en niet op de vorm. Ze adviseren ook om te BLIJVEN schrijven. al is het maar 1 woord. Je hoeft het niet per definitie te delen. Als je het maar op papier zet. Over zinsconstructie of vorm hoef je even niet na te denken. Inhoud, dat is waar het allemaal  om draait. Achteraf, wanneer je schrijfwerk inhoudelijk klaar is, kun je het altijd nog aanpassen. En vooral – zeggen ze – NIET FORCEREN!  Dat wat niet wilt komen, moet je laten voor wat het is. Je gedachte moet je op vrije loop laten gaan, en dan komt het – volgens hun – allemaal goed. Dat is wat ze zeggen.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Het dringt namelijk tot me door dat ik aan het schrijven ben. Mijn blanco papier is inmiddels niet blanco meer. Een zee aan woorden, die uitleggen wat er in mij omgaat. 735 woorden om precies te zijn. Toen ik losliet wat maar niet lukte, begonnen mijn vrienden (die alleen ik kan zien en horen)  ineens weer met me te praten. De stille leegte begon zich langzaam te vullen. De strijd, die ik dacht verloren te hebben, lijkt ineens niet meer zo hulpeloos. Met opgeheven hoofd stap ik uit de slachtofferrol. Hoe bedoel je writers block?
Of  ‘ze” gelijk hebben over het feit dat het hebben van een writers block tussen je oren zit? Ik weet het niet en laat het in het midden. Wat ik WEL weet is dat IK er in ieder geval geen last (meer) van heb.

share online:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Welkom

Ik ben een 33-jarige mama van 3 adembenemend mooie kleine mensen. Een dochter van 8, een dochter van 5 en een zoon van 2. 

In het dagelijkse leven ben ik actief als freelance tekstschrijver en houdt ik mij voor verschillende organisaties bezig met de pr en de communicatie. Daarnaast richt ik mij op het ondersteunen en begeleiden van jongeren op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. 

Berichtenarchief

Archief

adsensePlaceholder

Instagram

Facebook

populaire berichten